Coschap Week 1 + Trip naar Langkawi

Zondag 15 april
Iedereen was nogal moe van de reis van zaterdag, dus we besluiten even goed uit te slapen. Rond 12.00 worden we wakker en nuttigen een gezamenlijk ontbijt. ’s Middags boodschappen doen en de koffer uitpakken. Er zijn andere geneeskunde studenten uit Maastricht die al een aantal weken hier zijn en 2 van hen geven ons alvast een rondleiding door het ziekenhuis en de universiteit. Het is nogal een doolhof en zij hadden ook bijna 3 weken nodig om goed de weg te vinden. Het ziekenhuis is redelijk modern als je zo de gangen ziet, iets wat ik zelf nog niet zo verwacht had. Daarna gaan we uiteten bij een leuk tentje aan de weg. Tenslotte gaan we alvast wat kijken voor de tripjes die we willen gaan maken in de weekenden. Rond 24.00 toch maar eens gaan slapen, want morgen is dan de dag dat we gaan beginnen in het ziekenhuis in Kubang Kerian: University Sains Malaysia (USM), Kota Bharu.

Maandag 16 april
We staan allemaal om 08.30 en ontbijten gezamenlijk. Om 10.00 worden we verwacht bij de receptie van de universiteit (USM). Waar Dr. Norhafisa, een vrouwelijke KNO arts, waarmee het contact al vanuit Nederland verliep, ons zou opvangen. We werden heel hartelijk ontvangen door een man, want er was nog niemand aanwezig bij de receptie. We kregen goede uitleg en moesten eerst onszelf voorstellen aan de arts en haar secretaresse, waarna we te horen kregen wie onze begeleider zal zijn op onze afdeling. Dr. Norhafisa vertelt ook direct dat het slim is om veel van het land te zien, dus af en toe een dagje vrij nemen voor of na een weekend is geen probleem. Met de arts gingen we door het ziekenhuis om iedereen naar de juiste afdeling te brengen: Lars naar de Radiologie; Pleun, Angeniet en Sandra naar de Kindergeneeskunde; en Anne en ik naar de SEH. Het is de bedoeling dat we kennis maken met onze begeleider en wat afspraken maken. Dr. Norhafisa vertelt ons ook dat het niet de bedoeling is dat we 8 weken op 1 afdeling mee zullen draaien. Tevens zijn er verschillende deuren die afgesloten zijn middels een toegangskaart, maar die hebben wij als ‘elective students’ niet, dus we moeten regelmatig vragen of artsen voor ons een deur open maken. We zitten dus 4 weken op de SEH en voor de andere 4 weken mogen we nog iets anders kiezen.
Anne en ik zijn uiteindelijk naar het gebouw van de SEH gebracht en daar dan maar even wachten? Dit gebouw blijkt nog pas ongeveer 5 jaar oud te zijn. Onze begeleiders zijn een cursus aan het geven, dus moeten eerst even de les afmaken en komen daarna bij ons om ons rond te leiden in het gebouw. Het ziet er moderner en meer geavanceerd uit dan ik had gedacht. Het lijkt best wel op een Nederlands ziekenhuis, maar dan 5-10 jaar terug. De apparatuur is goed en vrij nieuw. Voor vandaag zijn we rond 13.00 klaar en morgen mogen we dan echt om 08.00 naar de SEH om mee te draaien.

Dinsdag 17 april
Vandaag moesten Anne en ik om 08.00 op de SEH zijn. Zoals ook in Nederland moet dat natuurlijk in de lange broek, maar om 07.45 is het prima te doen om hiermee buiten te lopen. Ze hebben 3 zones op de SEH: groen, geel, rood. Bij groen zijn bijna geen artsen aanwezig, dus dat is voor ons niet zinvol om mee te kijken. Ik zou vandaag naar rood gaan, maar daar was nog geen patiënt, dus dan maar naar geel. Ze begonnen met de ‘ward round’ overdracht van de patiënten van de nachtdienst naar de dagdienst. Het is wel erg apart, want op een bepaald moment stonden we met 17 mensen rondom het bed van een patiënt. De privacy zoals wij die in Nederland kennen wordt hier heel anders gehandhaafd. HELAAS mogen wij vooral meekijken en nog niet zoveel doen. Het is ook lastig om met patiënten te communiceren, want zij kunnen nauwelijks Engels en wij natuurlijk geen Maleis. De artsen kunnen wel redelijk goed Engels, maar praten vaak erg zacht, bijvoorbeeld bij de overdracht. Om 12.30 hadden Anne en ik toch wel erg honger, dus gingen we richting lunch en aangezien er weinig te doen was, zijn we niet meer terug gegaan. Wat ook erg opvallend is, is dat er ook regelmatig gebeden te horen zijn via de luidsprekers, want het is een streng Islamitisch gebied. Zo mag je als man ook niet vrouwen een hand geven, maar de vrouw mag wel haar hand uitsteken als teken dat een man haar de hand mag schudden. De rest van de middag Flikken Maastricht gekeken. Pleun had pech en mocht de hele middag blijven tot 17.15. De rest is naar het strand gegaan om te chillen. ’s Avonds hebben we gezamenlijk diner bij een klein restaurantje. Wederom is het personeel erg vriendelijk en het eten erg lekker. NOG een voordeel: het eten is goedkoop. We eten vaak voor 2-5 euro per persoon inclusief 1 of 2 drankjes. IDEAAL!

Woensdag 18 april
Vandaag van 08.00 tot 11.30 op de SEH geweest. Dit keer was ik samen met Floor (een studente uit Maastricht, die al wat langer hier is) op de rode zone. Deze zijn ze aan het verbouwen, dus er zijn maar 4 bedden open. Vanochtend waren er slechts 2 bedden bezet van patiënten die er al van de nachtdienst lagen. Er was 1 vrouw van 43 jaar die enorme buikpijn hoog in de buik, die na de anamnese en het onderzoek werd geduid als een acute alvleesklierontsteking. Ze maken hier altijd standaard een echo bij buikpijn, dus ook in het geval van deze vrouw. OOHJA en toen ontdekten de artsen ook nog per toeval dat mevrouw zwanger was. Nou is dat al best oud als een vrouw 43 jaar is, maar het meest choquerende was nog wel dat deze patiënte al 14 kinderen bleek te hebben. OEPS! Ze hadden ook al een röntgenfoto van de borstkas en buik gemaakt i.v.m. haar klachten, maar ja dat is niet zo handig als iemand zwanger is. Echter wist de patiënte dit zelf ook totaal niet.
De andere patiënte was een 40 jarige vrouw die een longontsteking heeft, iets wat in Nederland ook regelmatig voorkomt. Mevrouw ademde meer dan 45x per minuut, bijna 3x zo snel als normaal. Het personeel had echter best wel moeite om het juiste beademingsmasker te kiezen en aan te sluiten. Hieraan merkte ik dat de zorg toch wel wat anders is dan in Nederland, want wij hebben hiervoor erg goed geschoold personaal, waaronder verpleegkundigen.
We hadden zin om zelf wat lunch te maken, dus hebben eieren gekocht en groenten; SCRAMBBLED EGGS met groeten -> Heerlijk! Het avondeten is hier wel erg lekker overal, maar de groenten zijn vaak ver te zoeken, dus dan maar zelf zorgen dat de vitaminen goed worden aangevuld. Daarna nog chillen met z’n allen. We hadden het idee om maar eens te gaan sporten, want ja alleen maar stilzitten is ook niets en fit blijven is zeker niet verkeerd. Dus we gaan in onze wijk hardlopen en oefeningen doen samen. De wegen hier zijn buiten onze wijk vrij druk en ze rijden links, dus het was niet geheel onverstandig om in onze eigen wijk te blijven. Het was enorm heet, maar wel lekker om even heel actief bezig te zijn.
Vanavond zijn we met alle geneeskunde studenten uit Maastricht (15 stuks) naar een restaurant ‘Little Switserland’ gegaan, waar ze heerlijk Westers eten hadden. De meeste hadden pizza of pasta, wat kun je daar van genieten zeg als je het al 2 weken niet/nauwelijks gegeten hebt. Om de avond af te sluiten hebben we een ieder zijn zangkunsten bewonderd, want Karaoke bar it was! Erg gezellig en lachwekkend, maar de microfoon was toch wel een brug te ver voor de meeste van ons. Uiteindelijk heb ik me er dan ook maar aan gewaagd, maar zoals jullie hebben heb ik niet de stem van een Limburgse Nachtegaal. Om de keel te smeren moest er natuurlijk een drankje genuttigd worden: een fles bier van 660ml, daar zullen een aantal mensen in Nederland wel erg jaloers op zijn!!

Donderdag 19 april
Vanavond staat onze eerste trip gepland, namelijk naar ‘Langkawi’. Vandaag een ‘lange’ dag op de SEH, namelijk van 08.00 tot 12.15. Eerst was er van 08.00 tot 09.00 een college, waar ze normaal gesproken een casus uitgebreid bespreken, maar helaas was het dit keer alleen een praatje over welke operaties worden uitgevoerd in het USM en hoe vaak het afgelopen jaar. De lunch was bij een super chille tent met frietjes en kipnuggets. Chillen in appartement, werken aan eindverslag, blog schrijven, stage voor laatste 4 weken regelen, want ik heb eindelijk een keuze gemaakt. Het wordt algemene chirurgie. ’s Avonds eten bij een lokaal tentje, waar ze ook Westers eten hebben. Om 19.45 de grab naar het busstation in Kota Bharu. OOHJA de ‘grab’ dat is een taxi die je steeds kunt bestellen en dan staat steeds al vast hoeveel de rit kost: IDEAAL! Wij moeten wel steeds aangeven dat we met 6 personen zijn, maar dan krijgen we ook een grotere auto. Om 21.00 zou de bus komen, maar ja, zoals al vaker de afgelopen weken hebben we gemerkt dat het vaak wat langer duurt, dus het was ruim 21.30 toen er dan eindelijk een bus was. De nachtbus was luxe, maar slapen was toch wel lastig, want ja je kan niet uitgebreid en heel relaxed liggen. En nog een heel groot nadeel van de bus is dat ze de airco op standje VRIEZEN hadden staan, wat was het brrrr koud! Dus dan maar een extra broek aan en zelfs een jas.

Vrijdag 20 april
Rond 04.45 zijn we in Kuala Perlis, waar we om 07.00 met de ferry naar Langkawi zullen gaan. We komen hier om 08.15 aan en nemen de grab naar het hostel. We kunnen alvast inchecken en een deel van de bagage hier laten, maar de kamer is nog niet klaar. Het hostel ‘Dormitorio Langkawi’ is nice en de eigenaar erg aardig, we bespreken met hem wat we allemaal kunnen zien in Langkawi. Zwembroek aan en op naar het strand. Super mooi uitzicht en nauwelijks mensen te zien. Strandbedden zijn erg goedkoop, dus daar gaan we op vertoeven de komende uren. Het zwemmen in de zee is heerlijk en daarna ben ik in slaap gevallen op mijn strandbedje. Ondanks het insmeren, toch wel aardig verbrand, vooral mijn buik en nek, dus ik zie er uit als een kreeft. In de middag gaan we terug naar het hostel, waar we de grab nemen naar de watervallen. Jeetje mina wat een klim zeg omhoog, maar het prachtige uitzicht is het dan weer meer dan waard. Na deze klim weet ik ook dat zweet echt overal, maar dan ook overal vandaan kan komen: vocht verliezen kan niet anders, dus dan ook maar goed water blijven drinken. Er is ook zo’n soort skilift de bergen in met enorm gaaf uitzicht, maar helaas lukt dat vandaag niet meer, dus dan bewaren we het toch voor morgen. Aangezien we allemaal bij elkaar niet meer zo heel fris roken (zacht uitgedrukt), was het geen overbodige luxe om te douchen in het hostel. Daarna struinen we nog wat rond door de stad en eten we op een dakterras met mooi uitzicht. Ik heb het vanavond wat moeilijk en mis Nederland toch wel een beetje, dus als de rest besluit om nog wat drank te kopen en op het strand te chillen, ga ik lekker in bed liggen en eens een goede nacht maken. Het ontbijt staat rond 08.00 gepland, dus de wekker op 07.30 gezet.

Zaterdag 21 april
Ik heb mijn wekker blijkbaar uitgezet en ben weer verder gaan slapen, want ik wordt om 08.00 ineens wakker en maak de rest ook maar meteen wakker. 09.00 vertrekken we met de taxi voor onze ‘Island hopping tour’, dus we moeten even snel wat ontbijten. De Mac Donalds biedt altijd uitkomst als je snel even wat eten wilt gaan halen, dus we gaan daarheen voor een ontbijt. De mevrouw die ons op komt halen bij het hostel is alles behalve vriendelijk, wat de eerste keer is dat we een inwoner van Maleisië zien die ons niet hartelijk ontvangt. In de haven is de jongen van de boot eerst erg lang aan het klooien voordat we überhaupt weg kunnen varen: achteruit – vooruit – achteruit – motor uit het water. Eindelijk varen we en is het uitzicht over het water erg mooi. We zitten onder een afdakje, dus ideaal, maar wel even een zwemvest aan allemaal, want ja je bent toch wel op een open water. We stoppen voor 1 uur op een eiland, waar je moest betalen om richting het zwemgedeelte te kunnen gaan. Aldaar moest je weer betalen voor een verplicht zwemvest tijdens het zwemmen. Daarna gaan we verder met de boot naar een plek waar je veel arenden kunt zien, want dat is het symbool van Langkawi. De laatste stop was het mooiste, want daar was een strandje en een mooie zee om in te zwemmen. Hier hadden we ook een uurtje voor onszelf, dus dan maar lekker op het strand liggen, maar dit keer in de SCHADUW! De terugtocht naar de haven met de boot was ook erg mooi om te zien. Op de heenweg was er bij de haven een foto van onze groep gemaakt en nu bleek dan ook waarom: er was een soort gebaksbordje met hierop onze foto te koop. Naast ons hostel zit een Chinees, dus hier hebben we geluncht. Daarna zijn we gaan omkleden en met de grab richting de soort skilift (Skycab). Het uitzicht was adembenemend en erg indrukwekkend. We konden bovenop de berg ook nog naar een Skybridge, wat ook erg nice was om te zien. Back to the hostel en dan uiteten bij een Indiaas restaurant. Nog even wat winkels bekijken en dan relaxed op het strand zitten met een drankje en chips. Maar ineens gaat het uit het niets enorm hard regenen, dus dan maar schuilen onder een parasol, want als we nu naar het hostel terug gaan, zijn we doorweekt tot op het bot. Als het bijna droog is gaan we ons opfrissen in het hostel en op naar Club Marrakech, waar we nog gezellig een drankje doen en dansen. Rond 03.00 is het wel weer klaar en gaan we maar eens de binnenkant van onze ogen bekijken.

Zondag 22 april
We staan om 09.30 op en ontbijten bij een tentje aan het strand ‘Huggin Hippo’, waar je mooi op de zee uitkijkt. De meesten zijn brak van het uitgaan van gisteren. Vandaag wordt een luierdag op het strand, want om 16.30 nemen we weer de grab naar het ferry station en gaan we met de boot naar Kuala Perlis. De nachtbus vertrekt vanuit hier om 20.00 terug naar Kota Bharu. We zijn rond 05.15 weer in Kerian, want dit keer zijn we blijven zitten in de bus, zodat we niet nog een taxi hoefden te nemen. We duiken nog even in bed, want om 07.30 gaat de wekker weer om weer gewoon naar het ziekenhuis te gaan, want ja het coschap hoort er toch ook wel bij.

Jullie lezen al dat het zeker niet alleen stage en studeren is, maar dat er ook veel vrije tijd is. Dat is toch best wel wennen voor mij, want ja als je altijd bezig bent, dan is rust nemen verdomd lastig. Het gaat me best wel goed af en ik besteed dan maar meer tijd aan series kijken op de laptop en alvast werken aan andere opdrachten! Maar toch is het niet altijd makkelijk!